Nu inmiddels alweer drie uur in de trein en een overstap
verder krijg ik steeds meer zin in mijn lange week weg naar het huis van een
vriendin van mij.
Bomvol van alle snoepjes, maaltijden, koekjes en andere
snacks schrijf ik dit bericht aan een tafeltje dat wel een kilometer verder
lijkt te staan.
Omringd door Duits (jaja, met een 7,2 voor mijn
luisterexamen versta ik hier nog een deel van ook) zijn wij halverwege onze
lange treinreis naar haar huis, maar het is allemaal best te doen; veel eten,
muziek luisteren en mensen observeren is zo slecht nog niet..
Dit typend komen er allemaal mensen langs waarvan de helft
echt stinkt naar ikweetnietwat en de andere helft je je stoel in ramt met hun
tassen en koffers, maar we mogen niet klagen; het is hier warmer dan in de
zomer in Nederland en de stoelen zitten minstens zo comforttabel als de nieuwe
stoelen bij ons thuis.
En met een bekentenis van Laura (het witte deel van
oreo-koekjes lijkt volgens haar op sneeuw.. )
en oplossingen voor mijn wenkbrauwenprobleem (ik kan ze niet snel ophoog
en dan weer naar beneden doen) tuffen we langzaam verder, door naar Neurenberg.
En tijdens deze reis leren we onszelf ook een stuk beter
kennen; mijn mond en hersenen werken overduidelijk niet samen en
Laura is na nog geen tien minuten al verslaafd aan een spelletje wat ze pas na
twee uur toe geeft.
En ja, ook wij vervelen ons de pleur, en ja, ook wij doen
wat je altijd gaat doen dan; verhalen vertellen die echt nergens over gaan en
het mooie aan deze verhalen is dat, als het wat later is en je aardig moe
begint te worden, de verhalen nog meer waarde verliezen door de rare
spreekfoutjes en woordstuikelingen. En dit alles is nou net wat hier het geval
is; ik luister half, Laura slaapt half, andere mensen luisteren half en ik
proef alles nog maar half (waarom is thee zo heet?!).
Maar al met al is het een leuke reis met een leuk
vooruitzicht en zijn wij van plan om te genieten en vooral veel te gaan
shoppen. (:
Heel leuk geschreven!😘
BeantwoordenVerwijderen