heel veel liefde.

Na een hele dag school, uren voor m'n kledingkast en spiegel en minimaal twee maanden van achtbaankriebels in m'n buik was het eindelijk zo ver; het concert waar ik bijna drie jaar op heb gewacht: het concert van the Maine.



Toch wel een beetje zenuwachtig, stressend over de tijd en hongerig zijn we vertrokken naar de Melkweg in Amsterdam.

Na wat playback-sessies in de Febo onder het 'genot' van friet en een of andere burger kwamen we aan en konden we natuurlijk meteen doorlopen aangezien het voorprogramma al begonnen was. Nick Santino was een heerlijke binnenkomer en we hebben toch nog best een tijdje van z'n stem kunnen genieten.
Hierna kwam het tweede voorprogramma; een band uit Arizona genaamd Lydia.
Super leuke band en goede nummers, alleen een beetje onverstaanbaar.

En na een kwartier langer wachten kwam eindelijk the Maine.
Ze begonnen heerlijk met een van mijn favoriete nummers en speelden heel onverwachts het liedje waarmee een vriendin en ik ze drie jaar geleden 'ontdekten', geweldig. (Into your arms)

Nu, met ietwat schorre stem en nog steeds nagenietend schrijf ik deze blogpost en lachend playback ik mee met Misery die uit mijn oortjes komt.

Het was een heerlijk concert en ik kijk heel erg uit naar hun nieuwe album en tour in 2015 waar ik zeker weer heen ga!